Sarvar hayotga to‘la edi. 17 yosh, endigina 11-sinfni tugatgan, oldinda uni sarguzashtlar, kelajak rejalari, do’stlar bilan tungi sayrlar, yaxshi hayot orzulariga to’la yoz kutmoqda edi. Birgina beparvo xato uning taqdirini butunlay o‘zgartirishini xayoliga ham keltira olmas edi.
O’sha oqshom u do’stlari bilan ko’cha bo’ylab kulib, rejalarni muhokama qilib ketayotgan edi. Sarvar har doimgidek hazillashib kulib, xursandchilikka to‘la edi. Ammo svetoforning qizil chirog‘iga e’tibor bermay, yo‘lga chiqdi. Mashina uning ustidan o‘tib ketgan ayni damda uning ko‘z o‘ngida butun hayoti o‘tdi: uyi, ota-onasining chehrasi, opa-singillarining kulgisi… Keyin esa – qorong‘ulik.
Sarvar ikki kun o’tgandan keyin uyg’ondi. U kasalxona xonasida, oilasining xavotirli yuzlari qurshovida yotardi. Doktor unga afsus bilan qarab: u endi hech qachon yurolmaydi – dedi. Quvnoq, baquvvat yigit uchun bu halokatli zarba bo’ldi. Butun dunyo ostin-ustun bo’ldi – quvonch, erkinlik va orzulardan hech narsa qolmadi. Sarvar umidsizlik va tushkunlik tubiga sho‘ng‘idi.
U to’shakdan chiqishga kuch topa olmay, to’rt devor ichida vaqtini o’tkazar edi. U ovqatlanishdan, suhbatlashishdan, do’stlari va qarindoshlari bilan uchrashishdan bosh tortdi. O’z joniga qasd qilish haqidagi fikrlar tez-tez kelib turardi. Uni orqaga tortgan yagona narsa onasi haqidagi fikr edi. Sarvar ketsa onasi hayotning ma’nosini yo’qotishini bilardi. Onasi uchun bu yo’ldan qaytsihga qaror qildi, garchi kelajak unga bo’sh va ma’nosiz tuyulsa ham.
Shunday qilib uzoq uch yil o’tdi. Sarvar uydan chiqmas edi, onasidan boshqa hammadan qochar edi. U rahm-shafqatli qarashlarga chiday olmas edi va hamdardlik bildirishlarini xohlamas edi. U o’zini tutib, jim bo’lib, kunlarini yolg’iz o’tkazar edi. Bu vaqt ichida uning qalbida bo’ron ko’tarilar edi: avval g’azab va umidsizlik, keyin to’liq kuchsizlik va nihoyat, qabul qilish. U yo o’zining yangi voqeligini qabul qilishini yoki hamma narsani yo’qotishini tushunib yetdi.
Ko‘p yillik yolg‘izlik va ichki kurashdan keyin Sarvar ko‘proq narsani xohlayotganini angladi. U yura olmasdi, lekin bu uning yashay olmasligini anglatmasligini bildi. U o’zini, u kabi qiyinchiliklarga duch kelgan bolalarga yordam berishga bag’ishlashga qaror qildi. Ammo agar u uydan chiqolmasa, buni qanday qilish mumkin? Javob kutilmaganda keldi – onlayn universitet. U alohida ehtiyojli bolalar uchun psixologiya va pedagogika bo’yicha masofaviy dasturni topdi va hech ikkilanmasdan murojaat qildi.
O’qish qiyin bo’lib chiqdi. Sarvar o‘zining maktab yillarida naqadar dangasaligini, bilimga unchalik e’tibor bermasligini angladi. U hozir duch kelgan qiyinchiliklarga tayyor emas edi. Asosiy maktab fanlarini bilmaslik uning o’qishini sekinlashtirdi va har bir semestr abadiyatdek tuyuldi. Birinchi semestrdan so’ng u o’quv natijalari yomonligi uchun deyarli haydaldi va o’sha paytda u taslim bo’lishga yaqin edi.
Ammo bir o’qituvchi uning qiyinchiliklarini payqadi. U o’qituvhi Sarvarning zaif bilimlari ortida o’rganish va bolalarga yordam berishga bo’lgan katta istak borligini his etdi. Umidini yo‘qotgan Sarvar o’qituvchining iliq munosabati va tushunishidan madad topdi. Muallim uni o’z qanoti ostiga oldi, yordam bera boshladi, hatto eng oddiy narsalarni ham tushuntirdi, xato qilganida sabr bilan uni qo’llab-quvvatladi. Uning mehribonligidan ilhomlangan Sarvarga kuch va qat’iyat to‘planib, davom ettirishga qaror qildi.
Yillar o’tdi, nihoyat, diplom oladigan kun keldi. Bu qog’oz uning uchun ta’lim to’g’risidagi guvohnomadan ko’ra ko’proq narsani anglatardi. Bu uning g’alabasining ramzi edi – taqdir, umidsizlik ustidan g’alaba edi. Hozir u imkoniyati cheklangan bolalar maktabida dars beradi. U ularni nafaqat o’qitadi, balki imkonsiz narsa yo‘qligini isbotlab, o‘z namunasi bilan ilhomlantiradi.
Sarvar o’z baxtini topdi. Hozir uning oilasi bor: tanishlari orqali tanishgan rafiqasi va mehr bilan tarbiyalagan o‘g‘li.
