Shokir kichik tumanda tug’ilgan bo’lib, u yerda vaqt to’xtab qolgandek edi. Uning oilasi kamtarona yashab, zo’rg’a kun kechirardi. Uning otasi butun umri davomida oyna sehida ishlar edi, va u tez-tez gapirardi: «Biz hammamiz yashash uchun ishlaymiz, boylik biz uchun emas» Shokirga ham ushbu fikr singib ketgan edi, lekin ich-ichidan qayerdadir o’zini ko’proq narsaga qodir ekanini his qilar edi.
Maktabdan keyin Shokir otasi ishlagan zavodga ishga kirdi. Yillar o’tib, smenalar qiyinlashdi va ish haqi yashashga zo’rg’a yetardi. Har kuni u hamkasblarining asta-sekin taslim bo’lib, amalga oshmay qolgan orzularining soyasiga aylanayotganini ko’rdi. U ko’p o’ylardi: «Meni ham xuddi shunday narsa kutayotgan bo’lishi mumkinmi?»
Bir kuni kechqurun Shokir o’yga botib uyiga qaytayotganida, mahallasida noutbuk ekraniga tikilib o’tirgan qo’shni bolani ko’rdi. «Nima qilyapsan?» – so’radi Shokir. «Men dasturlashni o’rganyapman», deb javob berdi bola ekrandan boshini ko’tarmasdan. Shu payt Shokirning boshida nimadir tiq etdi: “Shu bolani qo’lidan kelgan narsa, nahot meni qo’limdan kelmasa?»
Shokir bu savolni uzoq o’yladi. Uning puli, vaqti va bilimi yo’q edi, lekin hayotini o’zgartirish istagi qo’rquvdan ko’ra kuchliroq bo’ldi. U internetdan masofaviy dasturlash darslarini topdi. Birinchi dars zavoddagi tungi smenaga to’g’ri keldi. Smenani rad qilish oila arang yig’ib kelayotgan maoshning bir qismini yo’qotishni anglatardi. Ammo Shokir tavakkal qildi.
O’shandan beri uning hayoti poygaga aylandi. Kunduzi zavodda ishlab, kechasi o‘qigan. Ko’pincha uxlash, ovqatlanish yoki dam olish uchun vaqt yo’q edi. U hamma narsadan voz kechmoqchi bo’lgan paytlar bo’ldi. Otasi jilmayib qo’ydi: «Qanchalik urinma, baribir zavodga qaytasan.» Ammo Shokir taslim bo’lmadi.
To’rt yillik mashaqqatli mehnatdan so’ng Shokir diplomini oldi. Uning IT kompaniyasida ish topishga bo’lgan birinchi urinishlari o’nlab rad javoblari bilan yakunlandi. Ammo ish beruvchilardan biri uni payqab qoldi va unga imkoniyat berdi. Sinov muddati yangi muammoga aylandi. Shokir har daqiqada o’rganar, umidsizlikka tushishdan qo’rqardi, lekin aniq bilardi: bu uning imkoniyati va uni qo’ldan chiqarishga yo’l qo’ymasdi. Pul kamligidan, kerak bo’lsa tushlikka yegani yeguvligi bo’lmagan kunlari ham bo’ldi.
Bugungi kunda Shokir xalqaro IT kompaniyasida (M. Ulugbek tumani, IT-Park) ishlaydi, dunyo bo’ylab sayohat qiladi va ota-onasini yangi hovliga ko’chirib olib keldi.
Taqdirini o’zgartirishga nima yordam berganini so’rashganda, Shokir har doim shunday javob beradi: «Ta’lim meni qutqarmadi – bu menga hech qachon orzu qilmagan hayotni berdi».
